Korδes

Ο σχεδιασμός αυτής της εξοχικής κατοικίας και του ξενώνα της αντλεί τα θεμέλιά του από τη διττή σημασία της λέξης “κόρδες ή χορδές”, που σημαίνει τόσο ξερολιθιές όσο και τα κελιά της μοναστικής πτέρυγας. Με αφετηρία τις υπάρχουσες ξερολιθιές ως κυρίαρχο στοιχείο της τοπογραφίας του γηπέδου, η μελέτη ενσωματώνει τη διαίρεση του  χώρου σε μικρές μονάδες, που θυμίζει «μοναστηριακά κελιά», τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με  εσωτερικούς διαδρόμους. Η εισαγωγή του νερού στην είσοδο, που συμβολίζει την «κάθαρση», λειτουργεί τόσο ως συνθετικό όσο και ως λειτουργικό εργαλείο, εμπλουτίζοντας τη χωρική αφήγηση.

Πεζούλια, αναχώματα και άγριες ξερολιθιές προβάλλουν στην πλαγιά σε αλλεπάλληλες, παράλληλες, αλλά όχι ίδιες, ζώνες, διαιρέσεις της έκτασης. Η παρέμβαση είναι τέτοια ώστε να αλληλεπιδρά με τα στοιχεία του τοπίου όπως οι ξερολιθιές, τα δέντρα και το βραχώδες έδαφος. Οι μονάδες δεν ακολουθούν τη διεύθυνση την οποία ορίζουν οι πεζούλες, “κάθονται” πάνω στις ξερολιθιές. Η εκσκαφή είναι η ελάχιστη δυνατή, για το λόγο αυτό οι όγκοι εδράζονται πάνω σε πέτρινες βάσεις. Οι υπάρχουσες πεζούλες γίνονται μέρος του σχεδιασμού, ανυψώνονται, γίνονται τοίχοι-οχυρωματικοί, μέρος της κατοικίας, δημιουργούν στενά περάσματα και μικρές πλατείες. Οι σκούρες ξερολιθιές και ο ανοιχτόχρωμος σοβάς καθώς και οι σκιάσεις – αντανακλάσεις του ηλίου συνθέτουν το τελικό αποτέλεσμα. Οι αρχές σχεδιασμού πηγάζουν από την λαϊκή αρχιτεκτονική και μεταφράζονται σε μια σύγχρονη μεταγραφή της στο ελληνικό, άγριο τοπίο.

Το σχήμα του Κάστρου, το οποίο καταλαμβάνει το κέντρο του Χωριού και είναι χτισμένο από σκληρή τοπική πέτρα, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι εμφανίζει δύο ζώνες κατοικιών. Είναι η επισήμανση μιας ακόμη ζώνης, ανάμεσα στις πρώτες δημιουργώντας ένα περίκλειστο – οχυρωματικό σχήμα. Το πλήρες φέρει κατοίκηση ενώ το κενό είναι οι κοινόχρηστοι χώροι, τα περάσματα. Το αμυντικό τείχος ουσιαστικά αποτελείται από τους εξωτερικούς τοίχους των εφαπτόμενων μεταξύ τους οικιών.  Δημιουργείται δηλαδή μια τυπολογία κατοίκησης του τοίχου – inhabitated wall- πάνω στον οποίο “συρταρώνει” η ζώνη της κατοίκησης.

Το συγκρότημα κατοικιών έχει λιτή γεωμετρική μορφή και πραγματοποιείται διάσπαση των όγκων ακολουθώντας τα τοπικά πρότυπα και τη ρυμοτομία της Κιμώλου. Η διάταξη των μονάδων ορίζει κλειστούς χώρους και στερεά σε διαφορετικές ενότητες και διευθύνσεις με θέα προς τη θάλασσα και το βουνό. Το σύστημα αυτό επιθυμεί βιωματική ένταση με την μικρή πλευρά των όγκων προσανατολισμένη στον αιγιαλό. Μεταξύ των κλειστών χώρων και τις ξερολιθιές διαμορφώνεται υπαίθριος χώρος – εσωτερική – περίκλειστη πλατεία. Ο ενδιάμεσος αυτός χώρος – in between – περικλείεται από ανεπίχριστη λιθοδομή και αποτελείται από χώρους μετάβασης, στενά περάσματα και εσωτερικές αυλές με πρόσβαση προς την κατοικία, την ύπαιθρο και το στοιχείο του νερού. Οι πέτρινοι ανεπίχριστοι τοίχοι στη βορειοανατολική όψη των κατοικιών  – inhabitated wall –  φέρουν την κατοίκηση, αναφορά στη μικρο-πολεοδομία της Κιμώλου.